Voz activa e voz pasiva
No indonesio existen dúas voces para expresar as diferenzas de diáteses. Esas voces son a activa e a pasiva. No verbos transitivos meN- marca a voz activa, di- marca a voz pasiva.
Na voz activa topicalízase como suxeito a persoa ou cousa que fai a acción (o Axente) seguido do verbo en forma activa, co prefixo men-. O outro participante da acción, o paciente (P) exprésase como obxecto despois do verbo.
| mereka | sudah | men-jemput | Tomo |
|---|---|---|---|
| eles | PERF | ACT-atopar | Tomo |
| ="eles atoparon a Tomo" | |||
Na voz pasiva, o Paciente é seleccionado como suxeito, o verbo toma o prefixo di-, e o axente pode ser expresado tras o verbo precedido opcionalmente da preposición oleh
| Tomo | sudah | di-jemput | oleh | mereka |
|---|---|---|---|---|
| Tomo | PERF | PSV-atopar | por | eles |
| ="eles atoparon a Tomo" | ||||
Cos verbos ditransitivos o Recepto poder converterse en suxeito da pasiva [**exemplo**]
Observacións
A construción en pasiva é bastante frecuente en Indonesio A voz pasiva/obxectiva permite a omisión do suxeito e/ou do obxecto (elisións do nome ou do pronome) e benefician ó falante de dous xeitos:
1) Engade un sentido de cortesía ó preguntar.
2) Cando o suxeito non se sabe, non é importante ou se insinúa polo contexto.
Transitivización
O sufixo -kan pode servir para formar os verbos causativos, ou con valor aplicativo para seleccionar como Obxecto primario un Beneficiario ou un Instrumento. O sufixo verbal -i permite seleccionar un Locativo como Obxecto primario