⚠ (:searchbox label=Ir value=Buscar focus=true:)

Características xerais das estruturas predicativas:

• Orde de constituíntes
  • Verbo final
  • orde variable dos actantes do verbo, con preferencia para o suxeito inicial
• Os elementos que dependen do verbo (actantes e circunstantes) indican a súa función mediante un sufixo de caso (nominativo, acusativo, dativo, locativo, tópico)
• O verbo non concorda con ningún actante

Estruturas intransitivas: suxeito e predicado

As estruturas intransitivas só teñen un participante que, habitualmente, cumpre as funcións sintacticas de suxeito, aínda que para evitar clasificalo desde unha perspectiva semántica ou sintáctica, denominarémolo S. O coreano é unha lingua nominativo-acusativo, o que quere dicir que o elemento non marcado é o participante S das intransitivas e o participante A das transitivas, mentres que o elemento que se diferencia é o participante P das transitivas. Para poder observar esta característica é preciso comparar algún exemplo de estrutura intransitiva con outras transitivas (cf. infra).

Verbos estativos

En coreano os verbos estativos ou tamén denominados adxetivais fórmanse cunha construción dun só verbo e non se forman coa fórmula copulativa na que, habitualmente, en galego, interveñen o verbo SER e un adxectivo que fai a función de participante P, da estrutura copulativa. Neste caso como xa se comentou no apartado anterior non existen os adxectivos como clase léxica, polo que este tipo de construcións resólvense cun só verbo. Uns exemplos nos que se pode observar isto son:

Estruturas transitivas: suxeito, obxecto e predicado

No caso das estruturas transitivas, como xa se comentou (cf supra) existen dous participantes, A e P. Como lingua nominativo-acusativo que é, o participante marcado é P.

Estruturas con dobre obxecto

Estas estruturas con dobre obxecto denomínanse diobxectuais. No coreano constrúense marcando A en nominativo, P en acusativo e o segundo obxecto en dativo. A orde mantense segundo os trazos habituais do coreano e o segundo obxecto pode ir entre o suxeito e o obxecto directo ou entre o primeiro obxecto e o predicado. Iso pódese observar no seguinte obxecto:

Circunstanciais e outros complementos periféricos

Os complementos circunstanciais sitúanse, habitualmente, no inicio das claúsulas, agás os adverbios de modo que soen ir entre o segundo obxecto e o primeiro obxecto. Estes complementos poden ir en distintos casos en función do circunstancial do que se trate, aínda que non todos poden ir en caso diferenciado, posto que non existen tantos casos en coreano.

Outros esquemas predicativos

Atribución

As construcións atributivas do coreano créanse cun substantivo ó que se lle engade o morfema -i-ta. Esta morfema compórtase como un sufixo, posto que na escrita non se deixan ocos en branco entre o substantivo e o morfema e na pronuncia os dous morfemas forman unha unidade.

Existencia e Localización

Os verbos que constrúen as estruturas existeciais e as posesivas fórmanse cos mesmos verbos: iss-ta, para as afirmativas e -ŏps-ta, para as negativas. A resto da estrutura segue as marcas xerais, agás nas posesivas, en que o dativo, no caso de estar presente, antecede o nominativo.

Posesión